Ο Εαυτός-Εχθρός
Άκουσα κάτι ψυχο-μπερδευτικά (όχι ψυχολογικά ή ψυχαναλυτικά πάντως) σχόλια περί "συμπεριφοράς του εαυτού" και αναρωτήθηκα "γιατί δημιουργούμε υποσυνείδητα ένα πρόσωπο (ή μήπως είναι πράγμα;) για να αποδόσουμε σε αυτό ότι δεν μας αρέσει πάνω μας;" (δυσκολεύτηκα να μη χρησιμοποιήσω τη λέξη "εαυτός")
Ένας είναι ο "εαυτός"... εμείς, και δεν είναι άλλος από εμάς. Η λέξη "εαυτός" είναι απλώς η έμμεση αναφορά σε μας (στον "εαυτό μας" που θα λέγαμε), όχι σε άλλο πρόσωπο που ενεργεί με κάποιο αόριστο τρόπο τις ενέργειές μας.
Το μόνο που επιτυγχάνουμε με αυτό το "παραμύθι" είναι να μην αναλαμβάνουμε την ευθύνη των πράξεών μας, να στρεφόμαστε κατά του "εαυτού" μας (με αυτοκαταστροφικά αποτελέσματα) και τελικά να μη βγάζουμε άκρη έχοντας δύο "εαυτούς", τον πραγματικό και τον "άλλο" (τον δήθεν ανεξάρτητο/ανεξέλεγκτο), να προσπαθούμε να αλλάξουμε τον "άλλο" και στο τέλος να καταρρέουμε με συμπτώματα σχιζοφρένειας.